Mikołaj Rej powiedział kiedyś: „A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają”. Każdy Polak może dodać: "Również swoich matematyków mają".

Trzech wielkich polskich matematyków 

    Jednym z Polskich znanych matematyków jest Stefan Banach - ur. 30 marca 1892 w Krakowie, zm. 31 sierpnia 1945 we Lwowie. Był to polski matematyk, czołowy przedstawiciel lwowskiej szkoły matematycznej, profesor zwyczajny związany z Uniwersytetem Lwowskim, członek Polskiej Akademii Umiejętności. Choć nigdy nie ukończył studiów, zdołał obronić doktorat. To dzięki jego pracom międzywojenna Polska stała się centrum światowych rozwiązań matematycznych i to w Polsce, powstał nowy dział królowej nauk - analiza funkcjonalna. Banach to klasyk analizy funkcjonalnej, znany m.in. z opisania twierdzenia o kontrakcji i przestrzeni Banacha. Zajmował się też teorią mnogości, w której podał paradoks rozkładu kuli razem z logikiem Alfredem Tarskim, a także był autorem podręczników szkolnych i akademickich do matematyki i mechaniki. W pracy doktorskiej podał pierwszą aksjomatyczną definicję przestrzeni nazwanych później jego imieniem (przestrzeń Banacha), które sam określił jako przestrzenie typu B. Ugruntował ostatecznie podstawy niesłychanie ważnej w nowoczesnych zastosowaniach matematyki analizy funkcjonalnej. Podał jej fundamentalne twierdzenia, wprowadził jej terminologię, którą zaakceptowali matematycy na całym świecie. Banacha upamiętniają nazwy licznych terminów naukowych, instytucji i nagród oraz pomniki. 
    Kolejnym z wielkich Polskich matematyków jest Wacław Franciszek Sierpiński - ur. 14 marca 1882 w Warszawie, zm. 21 października 1969. Był to polski matematyk, jeden z czołowych przedstawicieli warszawskiej szkoły matematycznej i twórców polskiej szkoły matematycznej. Zajmował się teorią liczb, analizą matematyczną – zwłaszcza analizą rzeczywistą i teorią miary, ogólną i opisową teorii mnogości, topologią mnogościową oraz teorią kategorii. Pozostawił olbrzymi dorobek naukowy, obejmujący – poza książkami – 724 prace i komunikaty, 113 artykułów i 13 skryptów. Cieszył się autorytetem w całej Europie. Tytułem profesora honoris causa obdarzyły go uniwersytety m.in. we Francji, Czechosłowacji, ZSRR. Międzynarodowa Unia Astronomiczna postanowiła upamiętnić matematyka nazywając jego imieniem krater na Księżycu. Uczony współtworzył Polską Szkołę Matematyczną, był inicjatorem czasopisma „Fundamenta Mathematicae”. Ponadto organizował I Kongres Matematyków Słowiańskich w Warszawie w 1929 roku, był prezesem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. II wojnę światową Sierpiński spędził w Warszawie, pracując jako urzędnik magistratu polskiego. Prowadził również tajne nauczanie. Po powstaniu warszawskim znalazł się w Krakowie. Po wojnie krótko pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim, a potem wrócił na Uniwersytet Warszawski. Pracował w Polskiej Akademii Nauk, był przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu. Był naukowcem docenianym i nagradzanym na całym świecie, między innymi był członkiem Akademii Nauk w Paryżu, w Bułgarii, Holandii, Niemczech. 
    Mikołaj Kopernik urodził się 19 lutego 1473 roku w Toruniu. Największym osiągnięciem polskiego astronoma było naukowe uzasadnienie heliocentryzmu. Oprócz astronomii parał się medycyną, matematyką, prawem, ekonomią, przekładem, strategią wojskową i astrologią. Kopernik uważał matematykę za naukę pomocniczą dla astronomii, a więc za ważne narzędzie, dzięki któremu mógł udowodnić prawdziwość swego systemu. Zgodnie z tym poglądem omawia problemy trygonometrii płaskiej i sferycznej wiążąc je ściśle z rozważaniami astronomicznymi. To na jego cześć jednym z terminów naukowym jest twierdzenie Kopernika w geometrii płaskiej.  Jego podobizna znajdowała się również na banknotach, monetach oraz w Polsce można znaleźć wiele jego pomników. JT